Zeki Polat'ın kaleminden

Adı Narindi, çocuktu daha,

Sekiz yaşında, küçücük bir can,

Düşleri taze, umutları bahar,

Oysa biz, insanlıktan çıkmış canavar.

Bir gece, karanlık çöktüğünde,

Masum gülüşü yankılanırken derede,

Sıktılar boğazını, kırdılar narin bacağını,

Attılar suya, sildiler masumiyetin izini.

Bir çocuk daha düştü ellerimizden,

Bir gül daha soldu, dalında erken,

Biz kimiz ki, taşlaşmış kalplerle,

Merhameti öldürdük, vicdanı susturduk?

Nasıl bu kadar cani olduk biz,

Nerede kaldı insanlık, nerede adaletin iz?

Her boğaza sarıldığında, bir can daha gitti,

Her ayak kırıldığında, umutlar tükendi.

Bu Narin çığlık yankılanacak her yerde,

Vicdanları kör, kalpleri mühürlenmiş şehirde,

Bir çocuk daha yitip giderken sessizce,

Sor kendine, insanlık nereye?

Ey insan, ne hale geldin sen?

Nasıl taşlaştı kalbin, nasıl bu kadar kör?

Her çocuk ölümüyle biraz daha kirlenir,

Her ölümle biraz daha batar insanlık, derin bir çukur.

Adı Narindi, masumdu, çocuktan da öte,

Bizden aldı karanlık bir öfke,

Sor kendine, bu dünya nereye?

Her cevapsız soruyla daha da çürür bu dünya..!!