Zeki Polat'ın Kaleminden

Numan Hoca bu cümleyle konser sonrası halimizi, ahvalimizi hiç uzatmadan iki cümleyle anlatmış.

Müsaadenizle, ben de biraz uzatayım…

Bir zamanlar gülüşler yankılanırdı şehrin meydanlarında, sokaklarında,

Ama şimdi yankılanan garip çığlıklar.

Yürürken sokağında, caddesinde,

Selam vermekten boynun ağrırdı.

Sevgiyle, saygıyla atılırdı her bir adım, her bir bakış.

Ama şimdi, kayboldu o sıcak tebessümler, tanıdık yüzler. Artık herkes birbirine yabancı. Dost bildiğin bile haset.

Hal böyle olunca, duman kapladı yüreklerimizi, soluduğumuz hava ağırlaştı.

Sevgi mi? Sadece bir hatıra, bir masal belki de.

Saygı mı? Unutulmuş bir erdem, uzak bir hayal.

Ahlak ise rüzgâra kapılmış bir yaprak gibi,

Adalet ise terazisinden yoksun, dengesiz ve kayıp.

GÜLER olmuşuz, çünkü başka çaremiz kalmamış.

DUMAN olmuş halimiz, uzaklaştıkça Allah’tan, imandan.

Bir toplum düşün ki, tüm değerlerini kaybetmiş,

Sevgi ve saygıdan yoksun, ahlak ve adaletten uzak.

Liyakat mı? O artık sadece kitaplarda kalan bir kelime,

Birer birer eriyen, tükenen umutlar gibi.

Ama yine de bir umut var içimizde,

Güzel günlerin geri döneceğine dair bir inanç.

Belki de yeniden başlayabiliriz, o eski değerleri dirilterek,

Belki de yeniden toplanabiliriz birilerine uşaklık etmeden,

Uşaklarımıza güzel bir gelecek hazırlayabilmek için.

Sevgiyle, saygıyla, imanla, ahlakla ve adaletle...!!